Jedz jarmuż – będziesz zdrowy!

Na czym polega zdrowe żywienie? Jak komponować codzienne posiłki, by były nie tylko smaczne, ale i miały dobroczynny wpływ na nasz organizm? Odpowiedzi na te pytania poszukują nie tylko lekarze i dietetycy, ale i producenci żywności, którym zależy na tym, by na naszych stołach pojawiały się zbilansowane potrawy, stworzone w oparciu o zdrowe, pochodzące z ekologicznych hodowli i upraw składniki. Do nich z całą pewnością zalicza się jarmuż – niezwykle cenna, chociaż wciąż mało znana w Polsce roślina.

Jarmuż to odmiana botaniczna kapusty warzywnej bezgłowej. Do konsumpcji nadają się duże pierzastodzielne, fryzowane liście jarmużu, zawierające duże ilości podstawowych składników pokarmowych. Jarmuż jest więc bogatym źródłem błonnika, potasu, beta-karotenu, żelaza, wapnia, niacyny, witamin A, B1, B2, E i C oraz chlorofilu. Roślina ta jest stosowana w profilaktyce przeciwzapalnej i przeciwnowotworowej. Doskonale sprawdza się w leczeniu infekcji żołądka, wywołanych bakteriami Helicobacter pylori. Ma również pozytywny wpływ na redukcję czynników ryzyka choroby wieńcowej.

Poniżej prezentujemy tabelę opisującą wartości odżywcze surowego jarmużu (na 100g rośliny):

Autorzy artykułu naukowego, poświęconego jarmużowi, zwracają uwagę nie tylko na jego właściwości prozdrowotne, ale i na potencjał kulinarny. Okazuje się, że „młode listki jarmużu można jeść na surowo, ze starszych należy wyciąć żyłki. Jarmuż dobrze łączy się z owocami morza, rybami, stekami, służy jako dodatek do dań głównych lub zup. Komponują się z nim orzechy, boczniaki oraz inne warzywa, takie jak pomidory, cieciorka, boczniaki czy dynia”. Z jarmużem możemy przyrządzać naleśniki, ciastka francuskie oraz surówki. Liście możemy wykorzystywać także do zup, soków, zapiekanek oraz makaronów.

Zachęcamy więc do jedzenia jarmużu – na surowo i po ugotowaniu. Może roślina ta na stałe zagości w naszej kuchni?

Źródło informacji: Zygmunt Zdrojewicz, Wojciech Kosowski, Marek Stebnicki, Michał Stebnicki „Jarmuż – stare, a zapomniane warzywo”, „Medycyna Rodzinna” 1/2016, s. 21-25. Artykuł dostępny online: link.

Fot. Pixabay.com